دانیال رمضانی – ابوالحسن فیروزآبادی، دبیر شورای عالی فضای مجازی را می‌توان در زمره سخنرانان خوب به حساب آورد.
وی اگرچه به رغم جایگاهی که دارد، مراقب است تا در سخنرانی‌های خود وعده‌های مهلت‌دار ندهد و از طرح و پروژه خاصی حرفی نزند و به قولی تیتر دست رسانه‌ها ندهد، اما گاه به نکات ظریف و عمیقی اشاره می‌کند که مخاطبان متفکر را به تامل وا می‌دارد.
در نمونه جدید این موارد، وی در خصوص لزوم تسریع در توسعه دولت الکترونیکی در کشور گفته: «ما باید در این حوزه با شتاب بیشتری حرکت کنیم، چرا که اگر این اتفاق رخ ندهد خدماتی که دولت باید به مردم ارایه دهد از کشورهای دیگر ارایه می‌شود به عنوان مثال اکنون مردم از آدرس رستوران گرفته تا نقشه ترافیک شهر را از سایتی مانند گوگل می‌گیرند حال اگر در این فضا دولت ورود نکرده و با جدیت عمل نکند، در سال‌های آتی مردم تمام امور روزمره خود را از شیوه‌هایی مشابه تامین خواهند کرد.»
همانطور که ملاحظه می‌شود دبیر شورای عالی فضای مجازی به ظرافت هر چه تمام و با اشراف به آنچه در دنیای مجازی در حال گذار است، متوجه حرکت کشورها و ابرشرکت‌ها در ارایه خدمات گسترده و روزانه به کاربران ایران و جهان شده و آن را هشداری جدی تلقی کرده است.
آری حق با ایشان است و این موضوع زنگ خطری است که به آهستگی در حال بلعیدن خدمات الکترونیکی و متعاقب آن کاربران این خدمات در ایران است. موضوعی که به تبع آن باعث تداوم خروج پول و اطلاعات از کشور شده و می‌شود.
اما در این میان درک یک موضوع کمی سخت است. این که دبیر شورای عالی فضای مجازی در کنار مسوولانی همچون رییس سازمان پدافند غیر عامل، وزارت ارتباطات و سایر نهادهای متولی در این عرصه به اشکال و زبان‌های مختلف این مشکلات را مورد اشاره قرار می‌دهند، اما این که راه‌کار، مجری و موانع پیشرفت سریع دولت الکترونیکی را از که باید خواست و پیگیری کرد، همچنان محل سوال است.
برای مثال شورای عالی فضای مجازی به عنوان سیاستگذار در این عرصه، مشخصا در خصوص دولت الکترونیکی و نهادهای درگیر با این مقوله چه کرده و چه تکالیفی خواسته است.
