پخش همگانی

پخش همگانی، broadcast، یا رسانه (در تعاریف مخابراتی و ارتباطات رادیویی) (به انگلیسی: broadcast), پخش و انتشار پیام‌های شنیداری و/یا دیداری به مخاطب است. مخاطب می‌تواند عموم مردم باشد یا زیرمجموعهٔ نسبتاً بزرگی از کل، مثلاً کودکان یا جوانان. سخن‌پراکنی بخش بسیار بزرگی از رسانه‌های گروهی را می‌سازد. سخن‌پراکنی برای یک دامنهٔ بسیار باریک از مخاطبان را محدودفرستی یا باریک‌فرستی (narrowcasting) می‌گویند.

broadcast

پخش، توزیع محتوای صوتی یا تصویری برای مخاطبان پراکنده از طریق هر رسانه ارتباط جمعی الکترونیکی است، اما معمولاً با استفاده از طیف الکترومغناطیسی (امواج رادیویی)، در مدل یک به چند. پخش با رادیو AM آغاز شد، که در حدود سال ۱۹۲۰ با گسترش فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی لوله خلاء مورد استفاده عمومی قرار گرفت.

قبل از این، همه اشکال ارتباط الکترونیکی (رادیو، تلفن و تلگراف اولیه) یک به یک بود و پیام برای یک گیرنده در نظر گرفته شده بود.(همچنین بخوانید مقاله ی :محتوای الکترونیکی)

اصطلاح پخش از استفاده از آن به عنوان روش کشاورزی کاشت بذر در یک مزرعه با ریخته‌گری گسترده آن‌ها به وجود آمد. بعدها برای توصیف توزیع گسترده اطلاعات از طریق مواد چاپی یا تلگراف مورد استفاده قرار گرفت. نمونه‌هایی که از آن برای ارسال‌های رادیویی «یک به چند» یک ایستگاه منفرد به چندین شنونده استفاده می‌کردند، در اوایل سال ۱۸۹۸ ظاهر شد. از طریق کابل (تلوزیون کابلی) توزیع شود.

طرف های دریافت کننده ممکن است شامل عموم مردم یا یک زیرمجموعه نسبتا کوچک باشند. نکته این است که هر کسی با تکنولوژی و تجهیزات دریافت مناسب (به عنوان مثال، رادیو یا تلویزیون) می تواند سیگنال را دریافت کند.

حوزه پخش هم شامل خدمات تحت مدیریت دولتی مانند رادیو عمومی، رادیو اجتماعی و تلویزیون عمومی، و رادیو تجاری و تلویزیون تجاری خصوصی است.

قانون مقررات فدرال ایالات متحده، عنوان ۴۷، بخش ۹۷، «پخش رادیو و تلویزیون» را این گونه تعریف می کند: «پخش هایی که برای دریافت توسط عموم مردم، اعم از مستقیم یا رله در نظر گرفته شده است». انتقال مخابرات خصوصی یا دو طرفه تحت این تعریف واجد شرایط نیستند. به عنوان مثال، اپراتورهای رادیویی آماتور (“هام”) و باند شهروندان (CB) مجاز به پخش نیستند.

همان طور که تعریف شد، «ارسال» و «پخش» یکی نیستند.

انتقال برنامه های رادیویی و تلویزیونی از یک ایستگاه رادیویی یا تلویزیونی به گیرنده های خانگی توسط امواج رادیویی به عنوان “از طریق هوا” (OTA) یا پخش زمینی شناخته می شود و در اکثر کشورها نیاز به مجوز پخش دارد.

انتقال با استفاده از سیم یا کابل، مانند تلویزیون کابلی (که همچنین ایستگاه های OTA را با رضایت آنها مجدداً ارسال می کند)، پخش در نظر گرفته می شود اما لزوماً به مجوز نیاز ندارد (اگرچه در برخی کشورها مجوز لازم است). در دهه ۲۰۰۰، انتقال برنامه های تلویزیونی و رادیویی از طریق جریان فناوری دیجیتال به طور فزاینده ای به عنوان پخش نیز شناخته می شود.

روش‌های آدرس‌دهی
چهار روش اصلی آدرس دهی در پروتکل اینترنت وجود دارد:

• تک‌پخشی (به انگلیسی: Unicast) با استفاده از ارتباط یک به یک بین فرستنده و مقصد، پیامی را به یک گره خاص تحویل می دهد: هر آدرس مقصد به طور منحصر به فرد یک نقطه پایانی گیرنده را شناسایی می کند.

• همه‌پخشی (به انگلیسی: Broadcasting) با استفاده از ارتباط یک به همه، پیامی را به تمام گره‌های شبکه ارائه می‌کند. یک دیتاگرام (یا بسته) از یک فرستنده به تمام نقاط انتهایی احتمالاً چندگانه مرتبط با آدرس پخش هدایت می شود. شبکه به طور خودکار دیتاگرام ها را در صورت نیاز بازپخش می کند تا به تمام گیرندگان در محدوده پخش دسترسی پیدا کند، که عموماً یک زیرشبکه کامل شبکه است.

• چندپخشی (به انگلیسی: Multicast) پیامی را به گروهی از گره ها که علاقه مندی خود را برای دریافت پیام ابراز کرده اند، ارائه می دهد. دیتاگرام ها به طور همزمان در یک انتقال به بسیاری از گیرندگان هدایت می شوند. چندپخشی با پخش متفاوت است زیرا آدرس مقصد زیرمجموعه ای از گره های قابل دسترسی را مشخص می کند، نه لزوماً همه.
• هرپخشی (به انگلیسی: Anycast) یک پیام را به هر یک از گروه های گره ارائه می دهد، الگوریتم مسیریابی، گیرنده واحدی را از هر گروه انتخاب می‌کند که بر اساس فاصله یا اندازه‌گیری هزینه، نزدیک‌ترین گیرنده است.
• زمین‌پخشی (به انگلیسی: Geocast) فرستادن پیام به گروهی از گیرندکان با مشخصات جغرافیایی ویژه می‌باشد.

فکت
MANET طوفان ها را پخش کرد;

در یک شبکه ad hoc سیار (MANET)، بسته های درخواست مسیر (RREQ) معمولا برای کشف مسیرهای جدید پخش می شوند. این بسته های RREQ ممکن است باعث طوفان های پخش شوند و بر سر کانال با بسته های داده رقابت کنند. یک رویکرد برای کاهش مشکل طوفان پخش، جلوگیری از پخش مجدد برخی میزبان ها برای کاهش افزونگی و در نتیجه اختلاف و برخورد است.

broadcast را می توان به صورت زیر تعریف کرد:

ارسال یک انتقال به دو یا چند ایستگاه به طور همزمان، مانند یک شبکه محلی نوع اتوبوس یا از طریق ماهواره.
مکانیسم پروتکلی که به موجب آن آدرس دهی گروهی و جهانی پشتیبانی می شود.

آدرس دهی Unicast و Multicast و Broadcast چیست؟

آدرس دهی broadcast و یونیکست و مالتی کست به روش ارسال اطلاعات در بستر شبکه های کامپیوتری اشاره می کنند.

در هر روش بسته به نوع آدرس دهی ” پکت های دیتا ” بر اساس آدرس دهی مشخص است در مسیر شبکه حرکت و به مقصد ارسال خواهد شد.

در واقع هر سه روش در کل یکسان هستند و تفاوت آن ها در نوع ارسال اطلاعات است که در ادامه به این موضوع می پردازیم.

بررسی آدرس دهی برادکست و یونیکست و مالتی کست

Broadcast یا یک به همه یا برادکست 

در این روش آدرس دهی اطلاعات از یک نقطه به همه اعضای شبکه ارسال خواهد شد و دریافت کنندگان بصورت مجزا مشخص نخواهند شد چرا که در این روش همه اعضای شبکه بدون استثنا دریافت کننده بسته ها خواهند بود.

در واقع روش برادکست مثل این است که شما در یک محیط شلوغ اطلاعاتی را با صدای بلند فریاد بزنید، در این صورت همه متوجه موضوع خواهند شد.

Multicast یا یک به چند یا مالتی کست

در این روش آدرس دهی نوع ارسال از یک سیستم به چند سیستم خواهد بود بطوریکه اطلاعات از یک نقطه به چند نقطه ارسال میشود و دریافت کننده ها بصورت مجزا مشخص شده اند.

تصویر زیر گویای این مفهوم است :

Unicast یا ارسال یک به یک یونی کست

ادرس دهی به نحوی میباشد که اطلاعات از یک سیستم به سیستم دیگری مستقیما و بصورت یک به یک ارسال میشود.

broadcast:

پخش، توزیع محتوای صوتی یا تصویری برای مخاطبان پراکنده از طریق هر رسانه ارتباط جمعی الکترونیکی است، اما معمولاً با استفاده از طیف الکترومغناطیسی (امواج رادیویی)، در مدل یک به چند. پخش با رادیو AM آغاز شد، که در حدود سال ۱۹۲۰ با گسترش فرستنده‌ها و گیرنده‌های رادیویی لوله خلاء مورد استفاده عمومی قرار گرفت.

قبل از این، همه اشکال ارتباط الکترونیکی (رادیو، تلفن و تلگراف اولیه) یک به یک بود و پیام برای یک گیرنده در نظر گرفته شده بود. اصطلاح پخش از استفاده از آن به عنوان روش کشاورزی کاشت بذر در یک مزرعه با ریخته‌گری گسترده آن‌ها به وجود آمد. بعدها برای توصیف توزیع گسترده اطلاعات از طریق مواد چاپی یا تلگراف مورد استفاده قرار گرفت.

نمونه‌هایی که از آن برای ارسال‌های رادیویی «یک به چند» یک ایستگاه منفرد به چندین شنونده استفاده می‌کردند، در اوایل سال ۱۸۹۸ ظاهر شد. از طریق کابل (تلوزیون کابلی) توزیع شود. طرف های دریافت کننده ممکن است شامل عموم مردم یا یک زیرمجموعه نسبتا کوچک باشند.

نکته این است که هر کسی با تکنولوژی و تجهیزات دریافت مناسب (به عنوان مثال، رادیو یا تلویزیون) می تواند سیگنال را دریافت کند. حوزه پخش هم شامل خدمات تحت مدیریت دولتی مانند رادیو عمومی، رادیو اجتماعی و تلویزیون عمومی، و رادیو تجاری و تلویزیون تجاری خصوصی است.

قانون مقررات فدرال ایالات متحده، عنوان ۴۷، بخش ۹۷، «پخش رادیو و تلویزیون» را این گونه تعریف می کند: «پخش هایی که برای دریافت توسط عموم مردم، اعم از مستقیم یا رله در نظر گرفته شده است». انتقال مخابرات خصوصی یا دو طرفه تحت این تعریف واجد شرایط نیستند. به عنوان مثال، اپراتورهای رادیویی آماتور (“هام”) و باند شهروندان (CB) مجاز به پخش نیستند.

همان طور که تعریف شد، «ارسال» و «پخش» یکی نیستند. انتقال برنامه های رادیویی و تلویزیونی از یک ایستگاه رادیویی یا تلویزیونی به گیرنده های خانگی توسط امواج رادیویی به عنوان “از طریق هوا” (OTA) یا پخش زمینی شناخته می شود و در اکثر کشورها نیاز به مجوز پخش دارد.

انتقال با استفاده از سیم یا کابل، مانند تلویزیون کابلی (که همچنین ایستگاه های OTA را با رضایت آنها مجدداً ارسال می کند)، پخش در نظر گرفته می شود اما لزوماً به مجوز نیاز ندارد (اگرچه در برخی کشورها مجوز لازم است). در دهه ۲۰۰۰، انتقال برنامه های تلویزیونی و رادیویی از طریق جریان فناوری دیجیتال به طور فزاینده ای به عنوان پخش نیز شناخته می شود.

امیدواریم مقاله آشنایی با مفاهیم آدرس دهی برادکست و یونیکست و مالتی کست مفید بوده باشد.