سرور سیستم نام دامنه (DNS) سروری است که به طور خاص برای تطبیق نام میزبان وب سایت استفاده می شود. (مانند example.com) به پروتکل اینترنت یا آدرس IP مربوطه آنها. سرور DNS شامل یک پایگاه داده از آدرس های IP عمومی است. و نام دامنه مربوط به آنها. هر دستگاه متصل به اینترنت دارای یک آدرس IP منحصر به فرد است که به شناسایی آن کمک می کند. طبق پروتکل های IPv4 یا IPV6. همین امر در مورد سرورهای وب که میزبان وب سایت ها هستند نیز صدق می کند. به عنوان مثال، آدرس IP یک سرور CDNetworks واقع در Mountain View. کالیفرنیا ۱۵۷٫۱۸۵٫۱۷۰٫۱۴۴ است.
سرورهای DNS به ما کمک می کنند تا از به خاطر سپردن چنین اعداد طولانی در آدرس های IP (و حتی اعداد الفبایی پیچیده تر در سیستم IPV6) جلوگیری کنیم زیرا آنها به طور خودکار نام وب سایت هایی را که در نوار آدرس مرورگر وارد می کنیم به این اعداد ترجمه می کنند تا سرورها بتوانند درست بارگذاری کنند. صفحات وب.
مقدمه ای بر سیستم نام دامنه
مهم است که در مورد سیستم نام دامنه بدانید. سیستم نام دامنه اساسا یک دفترچه تلفن اینترنت است. درست مانند نحوه تطبیق یک دفترچه تلفن افراد با شماره تلفن، DNS نام وب سایت را با آدرس IP مربوطه آنها مطابقت می دهد.
DNS چیست؟
DNS سیستمی از رکوردهای نام دامنه و آدرس های IP است که به مرورگرها اجازه می دهد. برای پیدا کردن آدرس IP مناسب که مربوط به URL نام میزبان وارد شده در آن است. وقتی سعی می کنیم به یک وب سایت دسترسی پیدا کنیم. ما معمولاً نام دامنه آنها را تایپ می کنیم، مانند cdnetworks.com یا wired.com یا nytimes.com. به مرورگر وب. با این حال، مرورگرهای وب باید آدرس های IP دقیق را برای بارگیری محتوا برای وب سایت بدانند. DNS چیزی است که نام دامنه ها را به آدرس های IP ترجمه می کند تا بتوان منابع را از سرور وب سایت بارگیری کرد.
گاهی اوقات، وب سایت ها می توانند آدرس های IP متعدد مربوط به یک نام دامنه داشته باشند. به عنوان مثال، سایت‌های بزرگی مانند گوگل، کاربرانی خواهند داشت که از نقاط دور دنیا از سرور درخواست می‌کنند. سروری که رایانه‌ای از سنگاپور سعی می‌کند پرس و جو کند، احتمالاً با سروری که یک رایانه متفاوت از تورنتو می‌خواهد به آن دسترسی پیدا کند، متفاوت خواهد بود. حتی اگر نام سایت وارد شده در مرورگر یکسان باشد. اینجاست که کش وارد می شود.
ذخیره سازی
کش کردن DNS فرآیند ذخیره سازی داده ها در سوابق نزدیک به مشتری درخواست کننده است تا بتواند پرس و جو را زودتر حل کند. این کار از مشکل درخواست‌های اضافی بیشتر در زنجیره جلوگیری می‌کند و زمان بارگذاری صفحه وب را بهبود می‌بخشد و مصرف پهنای باند را کاهش می‌دهد.
مدت زمانی که رکوردها در حافظه نهان ذخیره می شوند، زمان زنده شدن یا TTL نامیده می شود. این دوره مهم است زیرا تعیین می‌کند که رکوردهای DNS چقدر «تازه» هستند و آیا به‌روزرسانی‌های اخیر آدرس‌های IP مطابقت دارد یا خیر.
کش DNS را می توان در سطح مرورگر یا سیستم عامل (سطح سیستم عامل) انجام داد.
- ذخیره DNS مرورگر
از آنجایی که مرورگرهای وب معمولاً رکوردها را برای مدت زمان مشخصی ذخیره می کنند، معمولاً اولین مکانی است که هنگام ثبت رکورد توسط کاربر بررسی می شود. با بودن در مرورگر، مراحل کمتری برای بررسی کش DNS و ارسال درخواست به آدرس IP وجود دارد.
- سیستم عامل ذخیره سازی سطح (OS).
هنگامی که یک جستجو از ماشین کاربر نهایی خارج می شود، ایستگاه بعدی که در آن مطابقت جستجو می شود در سطح سیستم عامل است. فرآیندی در داخل سیستم عامل به نام “Stub Resoler” حافظه پنهان خود را بررسی می کند تا ببیند آیا رکورد را دارد یا خیر. در غیر این صورت، درخواست خارج از شبکه محلی به ارائه دهنده خدمات اینترنت (ISP) ارسال می شود.
DNS چگونه کار می کند؟
DNS مسئول تبدیل نام میزبان، چیزی است که ما معمولاً به عنوان نام وب سایت یا صفحه وب از آن یاد می کنیم، به آدرس IP. عمل وارد کردن نام دامنه به عنوان یک پرس و جو DNS و فرآیند یافتن آدرس IP مربوطه به عنوان وضوح DNS شناخته می شود.
پرس و جوهای DNS می توانند سه نوع باشند: پرس و جو بازگشتی، پرس و جو تکراری یا پرس و جو غیر بازگشتی.
- پرس و جو بازگشتی – اینها پرس و جوهایی هستند که یک سرور DNS باید با رکورد منبع درخواستی پاسخ دهد. اگر رکوردی پیدا نشد، باید یک پیام خطا به سرویس گیرنده DNS نشان داده شود.
- پرس و جو تکرار شونده – اینها پرس و جوهایی هستند که مشتری به درخواست پاسخ از چندین سرور ادامه می دهد تا زمانی که بهترین پاسخ پیدا شود یا یک خطا یا مهلت زمانی رخ دهد. اگر سرور نتواند برای پرس و جو مطابقت پیدا کند، به یک سرور معتبر برای سطح پایین تری از فضای نام دامنه ارجاع می دهد. سپس این آدرس ارجاع توسط مشتری DNS پرس و جو می شود و این روند با سرورهای DNS اضافی ادامه می یابد.
- پرس و جوهای غیر بازگشتی – اینها پرس و جوهایی هستند که زمانی که منبع درخواستی در دسترس باشد، به دلیل معتبر بودن سرور یا به دلیل اینکه منبع قبلاً در یک کش ذخیره شده است، توسط یک حل کننده حل می شوند.
انواع مختلف سرور
هنگامی که یک پرس و جو DNS وارد می شود، بدون هیچ گونه تعامل کاربر نهایی، قبل از حل، از چند سرور مختلف عبور می کند.
- بازگشت کننده DNS
این سروری است که به طور خاص برای دریافت پرس و جو از ماشین های مشتری طراحی شده است. رکورد DNS را ردیابی می کند و درخواست های اضافی برای پاسخگویی به پرس و جوهای DNS از مشتری انجام می دهد. هنگامی که منابع درخواستی در اوایل فرآیند جستجو به پیش ساز بازگردانده می شوند، می توان تعداد درخواست ها را با ذخیره DNS کاهش داد.
- سرور نام ریشه
این سرور وظیفه ترجمه نام های میزبان انسان پسند را به آدرس های IP مناسب رایانه انجام می دهد. سرور ریشه درخواست مکان نما را می پذیرد. و بسته به نام دامنه ای که در پرس و جو مشاهده می شود، آن را به سرورهای نام TLD در مرحله بعد ارسال می کند.
- سرور نام دامنه سطح بالا (TLD).
سرورهای نام TLD مسئول حفظ اطلاعات نام دامنه هستند. برای مثال، آنها می‌توانند حاوی اطلاعاتی درباره وب‌سایت‌هایی باشند که به «.com» یا «.org» ختم می‌شوند یا دامنه‌های سطح کشور مانند «www.example.com.uk»، «www.example.com.us» و موارد دیگر. سرور نام TLD پرس و جو را از سرور ریشه می گیرد و به سرور نام DNS معتبر مرتبط با دامنه خاص پرس و جو اشاره می کند.
- سرور نام معتبر
در مرحله آخر، نام سرور معتبر آدرس IP را برمی گرداند. بازگشت به پیشرو که می تواند آن را به مشتری منتقل کند. این سرور نام معتبر در انتهای فرآیند جستجو قرار دارد. که رکوردها را در اختیار دارد. به اینها به عنوان آخرین ایستگاه یا منبع معتبر نهایی حقیقت در این فرآیند فکر کنید.
جستجوی DNS در مقابل Resolver
فرآیندی که توسط آن سرور یک رکورد DNS را برمی گرداند جستجو نامیده می شود. بنابراین شامل پرس و جو از نام میزبان از مرورگر وب به. فرآیند جستجو در سرور DNS و دوباره برگشت. حل کننده سروری است که با اولین مرحله در فرآیند جستجوی DNS سروکار دارد. و توالی مراحل را شروع می کند. این به این نتیجه می رسد که URL برای بارگیری صفحات وب به آدرس IP ترجمه می شود.
ابتدا کوئری نام میزبان وارد شده توسط کاربر از مرورگر وب به اینترنت می رود و توسط حل کننده بازگشتی دریافت می شود. سپس سرور بازگشتی از سرور ریشه سؤال می کند که کدام پاسخ را با آدرس سرور TLD مسئول ذخیره سازی دامنه ها می دهد.
سپس حل‌کننده یک درخواست DNS به TLD دامنه مربوطه می‌دهد. و آدرس IP سرور نام دامنه را دریافت می کند. به عنوان آخرین مرحله، سرور DNS بازگشتی سرور نام دامنه را پرس و جو می کند. و با آدرس IP برای ارسال به مرورگر وب بازگردانده می شود. پس از انجام این فرآیند جستجوی DNS است. این که مرورگر می تواند از طریق درخواست های HTTP برای صفحات وب جداگانه درخواست کند.
این مراحل یک فرآیند جستجوی استاندارد را تشکیل می دهند، اما می توان آنها را کوتاه کرد. با کش. کش DNS اجازه می دهد تا اطلاعات جستجو را به صورت محلی در مرورگر ذخیره کند. سیستم عامل یا یک زیرساخت راه دور. که اجازه می دهد برخی از مراحل برای بارگذاری سریعتر نادیده گرفته شوند.
